Без һәрберебез кайчан да булса бу хис белән очрашабыз. Еш кына ул көтмәгәндә ишелә, ишелә дә безне аптырашта калдыра – «ә нишләргә соң миңа?».

Шагыйрьләр әнә шигырь яза башлый – бу аларның гашыйклыкка иң тәүге һәм табигый реакциясе. Гашыйклык чоры шигырьләре, гадәттә, күпкә чуаррак була, сүзләр чәчрәп-чәчрәп яңгырый. Аннары ул гашыйклык я кара күмергә кала, я күпкә тирәнрәк халәткә – яратуга күчә. Ә димәк шигырьләр дә үзгә төсмер ала.

«Йокмый йокым»да без шагыйрьләрнең бу хисне ничек кичерүен тыңларбыз. Алар белән бергә сак кына шушы өермәдәй халәткә чумарбыз. Ә ул өермәдән нинди булып чыгарбыз? Анысы билгесез.

Кичәдә шагыйрәләр Гүзәл Закирова, Лилия Низамова, Миләүшә Гафурова, музыкантлар Элина Ситдыйкова, Марат Шаяхмәтов, Алсу Мансурова катнаша.

__________________________________________________

Каждому из нас знакомо это чувство. Чаще всего оно внезапно сваливается «как снег на голову», заставляя растерянно задаваться вопросом – «а что мне с этим делать?»

Самая первая и естественная реакция поэтов на влюбленность – стихи. Написанные в период влюблённости стихи звучат ярче, больнее. Затем эта влюбленность либо превращается в пепел, либо перерастает в глубокое чувство – любовь. Значит и стихи приобретают другое звучание.

В «Йокмый йокым» (бессонница) мы услышим, как переживают это чувство три поэтессы. Осторожно и мягко погрузимся в это состояние вместе с ними. Какими мы выйдем из этой бури чувств – неизвестно.

В вечере участвуют поэтессы Гузель Закирова, Лилия Низамова, Миляуша Гафурова, музыканты Элина Ситдикова, Марат Шаяхметов, Алсу Мансурова.